در این مقاله، اصل صرفه‌جویی در گفتار به‌عنوان یک قانون جهان‌شمول در زبان‌شناسی تجزیه و تحلیل می‌شود. صرفه‌جویی در مصرف انرژی به‌هنگام گفتار معمولاً در مواردی عینیت پیدا می‌کند که گوینده ناگزیر است دو واحد زبانی نامتقارن با هم را در گفتار خود به‌کار گیرد. موضوع اصلی بحث در این مقاله، پدیده زبانی تلفیق است که به‌وضوح در گروه زبان‌های هند و اروپایی و به‌ویژه در زبان‌های روسی و انگلیسی دیده می‌شود. نگارنده در این پژوهش مانند بسیاری از زبان‌شناسان بر این باور است که وجود دوگانگی نامتقارن در نشانه‌های زبانی، موجب پیشرفت و پویایی نظام زبان می‌شود. پدیده تلفیق به‌عنوان نتیجه و نمادی از کارکرد اصل صرفه‌جویی در گفتار، در ساختارهای نحوی همه زبان‌های دنیا یک اصل تأثیرگذار است. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، گویندگان استفاده از پدیده زبانی، تلفیق واحدهای زبانی با یکدیگر را بهترین شیوه برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی و زمان گفتار می‌دانند. این واحدهای زبانی ممکن است از نظر معنایی به‌طور همزمان با نهاد و گزاره در زنجیره گفتار مرتبط باشند و از نظر مورفولوژیکی نیز ساختمانی شبیه ترکیب و گروه‌واژه داشته باشند.